Albert Amca ile Maceralar 2: Kara Delikler

Beton yığınlarıyla çevrili şehir yaşamının sıkıntılı havası ne zaman katlanılamayacak seviyeye gelse, doğanın huzur veren kucağına doğru bir kaçış başlıyor. Devasa ağaçların gövdesine yaslanıp yaprakların hışırtılarını ve onlara eşlik eden kuş seslerini dinlemek, tüm yorgunluk ve stresi sihirli değnek misali bir anda uzaklaştırıveriyor. Peki, hiç gövdesine yaslandığınız o ağacın sesini gerçekten duymayı denediniz mi? Belki de hakikat o seste saklıdır ve esas ait olunan yer, o sesin kaynağıdır! Hermann Hesse, Ağaçlar ile okuyucuyu çeşit çeşit ağaçların olduğu bir ormana götürüyor ve burada onlara ağaçların hiç duymadıkları sesini dinletiyor… Bu Sese Kulak Verin! Hermann Hesse için ağaçlar, doğanın içerisinde barındırdığı herhangi bir unsur olmaktan çok daha ötede bir anlam taşıyor. Bir ağaç, bakmayı ve dinlemeyi bilene dert ortağı, eşsiz bir melodi ya da bir ana kucağı oluyor. Upuzun kollarını göğe dokunduran, kökleriyle dünyaya tutunan ve anıtsal gövdesinin görkemli duruşuyla hayranlık uyandıran ağaçlar, kimi zaman da bir tapınak olup insanları hakikate eriştiriyor. Asırlar boyu yaşanmışlık ve öğretilerle donanan bu yeşil tapınaklar, kadim bir tanrı misali insanlığa ders veriyor. Kısacası bir ağaç, insanlık için ihtiyaç duyduğu her şey anlamına geliyor. Yeter ki görmeyi ve duymayı bilin! Kendinizi Doğanın Huzur Dolu Kollarında Bulacaksınız... Ağaçlar, Hermann Hesse’nin doğaya karşı derin düşüncelerini ve hislerini yansıttığı dolu dolu bir kitap. Kitabın sayfaları arasında yazarın hisleri yeri geliyor en yoğun noktalara vararak bir şiirin dizelerine dökülüyor, yeri geliyor hiçbir detayı atlanmadan satır satır işlenen düşüncelere dönüşüyor ve bazen de etkileyici çizimlerle güçlenerek görsel bir boyut kazanıyor. Ağaçlar tüm bu detaylarıyla okuyucuya yaprak hışırtılarının eşlik ettiği ve buram buram ıhlamur kokan bir yolculuk ile ait olduğu yere, doğanın kalbine doğru bir yolculuk yaşatıyor.

Arma virumque cano Dünya edebiyatının en büyük eserlerinden olan Aeneis işte bu ünlü cümleyle başlıyor: “Savaşların ve bir yiğidin şarkısını söylüyorum.” Roma bir yandan silahlarla, savaşlarla büyüyüp genişlerken diğer yandan ruhsal temellerini ve ufkunu oluşturan büyük bir şaire de sahipti. Ve bu şair, Aeneis ile Roma’ya bir kök, Latinceye bir dil panteonu, gelecek kuşaklara ölümsüz bir öykü bıraktı. Aeneis, ondan etkilenen büyük ustalar ve onun kaynaklık ettiği hikâyeler sayesinde zaman geçtikçe Batı edebiyatının temel metinleri arasındaki yerini sağlamlaştırdı ve T. S. Eliot’ın deyimiyle “tüm Avrupa’nın klasiği” oldu. Bu büyük eseri Türkân Uzel’in Latince aslından çevirisi ile sunuyoruz. “Yoksa Vergilius musun sen, konuşunca ağzından ırmaklar çağlayan? Ey beni yazdıklarının peşinde koşturan emeğimi, sevgimi coşturan, bütün ozanların onuru, önderi.” —Dante “Vergilius. Yeryüzünün tüm şairleri arasında onunki kadar sevgiyle kulak verilen başka bir şair yoktur.” —Borges