Çorak Topraklar’a seyahat eden her yolcunun ödemesi gereken bir bedel olduğu söylenir.  Bilet tutarının ötesinde bir bedel. Gizemli yaratıkları, zehirli havası ve canlıymış izlenimi veren sularıyla kimsenin ayak basmaya cesaret edemediği Çorak Topraklar’ı aşmanın tek yolu var: Trans-Sibirya Ekspresi. Lüksün ve tehlikenin demire büründüğü bu trenin yolcusu hiç bitmez, binbir riske rağmen Pekin ve Moskova arasında yıllardır mekik dokurlar. Fakat trenin son seferinde bir şeyler fena halde ters gitti; kimse bundan bahsetmiyor, dahası ne olduğunu hatırlamıyor. Trende doğup büyümüş Weiwei bile ne yaşadıklarını bilmiyor. Şimdi tren tekrar yola çıkmak üzere. Ne var ki hiçbir şey eskisi gibi değil: Şef kompartımanından çıkmıyor, Profesör bunun son yolculuğu olduğunu söylüyor, dul Marya bir şeyler saklıyor, sözde tren güvenliğinden sorumlu Kargalar kesinlikle bir iş çeviriyor. Bir de kaçak yolcu var, büyüleyici Elena. Peki dışarıdaki tehlike var gücüyle treni raydan çıkarmaya uğraşırken, içeridekiler birbirlerine güvenebilecek mi? 2025 Locus Ödülü finalisti Temkinli Yolcunun Çorak Topraklara Seyahat Rehberi unutamayacağınız bir yolculuk… “Doğu Ekspresinde Cinayet, Taht Oyunları ve Yitirilen Cennet’in bir araya geldiğini hayal edin… Brooks gerçekten yetenekli.” –Sunday Times

Bir kadın. Nefes kesen bir dövme. İmkânsız bir kilitli oda cinayeti. Tokyo, 1947. Dövme Cemiyeti’nin savaş sonrası ilk gizli toplantısında, Kinue Nomura tüm vücudunu kaplayan yılan dövmesiyle salondakileri büyüler. Günler sonra, evinin içeriden kilitlenmiş banyosunda Kinue’nin cesedi bulunur… vücudu parçalanmış ve dövmesi akılalmaz biçimde kaybolmuş. Genç doktor Kenzo, dosyayı üstlenen başkomiser ağabeyiyle birlikte bu dehşet verici davanın ortasında bulur kendisini. Ama cinayetler durmayacaktır. Birilerinin dövmeli bedenlere saplantısı olabilir mi? Daha önemlisi, bu birileri, durdurulabilir mi? Tokyo’nun yıkık sokakları, yeraltı barları ve yakuza çetelerinin gölgesinde hayat bulan Dövme Cinayetleri, Japon polisiyesinin imzası Honkaku türünün en parlak örneklerinden. Klasik kilitli oda gizemlerini Tokyo’nun karanlık atmosferiyle birleştiren Akimitsu Takagi, polisiye edebiyatın en unutulmaz bulmacalarından birini yaratıyor. “Girift, muhteşem ve inanılmaz sürükleyici. Dehşeti ve ustalığıyla John Dickson Carr’a meydan okuyor. Lütfen dahası gelsin...” KIRKUS

“Zeki, sürükleyici ve fazlasıyla komik.” —Ayşegül Savaş Marisa otuzlarının başında, Madrid’de şık bir evde oturuyor, reklam ajansında çalışıyor ve işinden nefret ediyor. Bir iş gününü ancak YouTube videoları ve sakinleştiricilerden oluşan özenle hazırlanmış bir kokteyl sayesinde atlatabiliyor. Sadece işini değil, patronunu, mesai arkadaşlarını, kurumsal dile bandırılmış e-postaları, üzerinde “birlikte daha güçlüyüz” yazan kupaları... hiçbirini sevmiyor. Yine de her pazartesi sabahı çantasını omzuna takıp işe gidiyor çünkü bir şeyleri itiraf etmek, bir şeyleri değiştirmek daha zor. Şirketin düzenlediği bir takım ruhu kampı yaklaşırken, Marisa’nın kırılgan dengesi de sarsılıyor. Bir hafta sonunu iş arkadaşlarıyla geçirmek, yıllardır itinayla cilalanmış sosyal maskesinde ilk çatlakları yaratıyor. Bastırdığı geçmiş, bastıramadığı öfke ve artık bastırılamayacak kadar büyümüş bir bıkkınlık, sonunda tokat gibi yüzüne çarpıyor – yalnızca onun değil, etrafındakilerin de. Hoşnutsuz, modern hayatın içten içe kemirdiği ruhlara, görünmeyen yorgunluklara, güçlü görünmek zorunda hissedenlere dair zekice yazılmış, sarsıcı olduğu kadar eğlenceli de bir roman. Beatriz Serrano, başarı, yalnızlık ve aidiyet gibi kavramları incelikli bir mizahla sorgularken, okuru kendi hoşnutsuzluklarıyla göz göze getirmekten çekinmiyor. “Serrano, ayrıntılara büyük bir incelikle yaklaştığı, etkileyici ve son derece komik üslupla yazıyor. Kesinlikle muhteşem!” —Danya Kukafka "Günümüz insanının kronik hoşnutsuzluğuna dair iğneleyici gözlemler ve zekice esprilerle dolup taşıyor. Serrano’nun anlatıcısı varoluşsal bir girdabın içinde kıvranıyor olsa da, romanı eğlenceden asla ödün vermiyor. Enerjik, canlı ve çarpıcı biçimde inşa edilmiş bu ilk roman, büyük bir yeteneğin habercisi."
—Pizza Girl’ün yazarı Jean Kyoung Frazier “Başarının tek yol olduğuna inandırılmış bir kuşağın yakıcı bir yansıma... Bolca mizah ve okuru sersemleten punk bir final.”
—Glamour  “İçinde yaşayanların ruhunu sömürmekten çekinmeyen bir iş dünyasının hem net hem de can acıtıcı bir röntgeni... yılın en çarpıcı edebi çıkışlarından biri.”
—Harper’s Bazaar “Gerçekten çok komik – her cümlesi incelikle kurulmuş, keskin gözlemlerle dolu. Marisa’ya en başından bağlandım.”
—Daily Mail