Tuz, Yağ, Asit, Isı

Sosyal medya ortamlarında ya da geleneksel medya ortamlarında genellikle gerçeklere dayalı gazeteciliğe benzeyen içerikler aslında sandığınız gibi doğal haber değil. Hepsi reklamcılık ürünü. Kullanıcıların dikkatine: Arkasında bir şirket sponsoru olmayan “içerik” bulmak artık neredeyse imkânsız. Bu bizi neden mi ilgilendiriyor? Çünkü kişisel veriler, kişisel ilişkiler ve kimliklerimiz şirket kâr yolculuğu adına yeniden paketleniyor. Veri takibi ve manipüle edilmesiyle, “beğeni’ler, tweet’ler takipçiler; bilimsel bir başarı veya sanatsal bir yetenek ya da seçmenlerin demokraside tam olarak işlev göstermesini sağlayacak bilgiden ziyade, önemli bir para birimi haline geliyorlar. Dahası da var: Fiziksel ve zihinsel zararı artık kanıtlanmasına rağmen teknoloji ile zaman geçirmek, her zaman “online” olmak ve “arkadaşlarımızla” etkileşime geçmek için manipüle ediliyoruz. Dijital Reklamın Gizli Dünyası, bir strateji olarak tarafsız bilgi kisvesi altında reklam verenleri yayıncılara, yayıncıları da reklam verenlere dönüştüren “sponsorlu içerik”lerin hızlı yükselişini adeta teşhir ederek inceliyor. Üstelik de “sponsorlu içeriklerin” etkileri açısından ortada sağlıklı veriler yokken. Çoğunlukla doğal (görünen) reklam -native advertising- ve içerik pazarlaması -content marketing- adlarıyla anılan bu gizli satış: gerçek haber ve pazarlama mesajı arasındaki çizgileri o kadar bulanıklaştırdı ki gerçek haberleri ücretli (sponsorlu) olanlardan ayırt etmek artık imkânsız hale geldi. 21. yüzyılın pazarlamacıları bize “SATIN ALIN” mesajını vermek yerine, sinsi bir satış yöntemi olan “PAYLAŞIN” mottosuyla onlara, duruma, markaya “angaje” olmamızı ve kalmamızı sağlıyorlar. Belki de pazarlamayı gerçek amacı olan “satıştan” uzaklaştırarak… Ancak kurnazlıkları birçok ülkede tüketici koruma kurumları açısından farkedilmeye başlandı bile… Siz ne duruyorsunuz?